Egunero idazten dudan egunkari gorrotagarria: egia esan
ez dakit zein den azkenean nire izaeraren erruduna, baina ez dit axola.
Gorrotoan aurkitu dut nire helburua eta nire borroka. Gorrotoa da nire
bizitzeko aukera, bakarrik bere baitan aurkitzen dut nolabaiteko zentzua aurrera
jotzeko.
Gorroto ditut politikariak eta hauek gorroto dituztenak.
Gorroto ditut ezkertiarrak eta eskuindarrak. Gorroto ditut demokratak eta
faxistak, feministak eta matxistak, bakezaleak eta gudazaleak, euskaldunak eta espainiarrak,
etorkinak eta bertakoak, aberatsak eta txiroak. Izan ere, zerrendatik at utziko
nukeen bakarra internet izango litzateke, nahiz askotan hau ere gorroto dudan.
Horrek eskaintzen baitit nire etengabeko herra gauzatzeko parada ederra.
Anonimatuan ezkutaturik zenbait ezizen ezberdinez
baliatzen naiz nire higuina zabaltzeko. Facebooken eta Twiterren abileziaz
mugitzen ikasi dut eta ez ditut jarraitzaileak faltan izaten. Aiherkundea
erabat erakargarria da beti, baina garrantzizkoa da oso era azkar eta
adimentsuz erabiltzea. Ugaldu egin ditut nire pertsonaiak mota ezberdineko
kausak defendatzeko. Batzuetan animalista naiz, beste batzuetan neoliberal edo
begano, edo behar izanez gero edozein erlijioren aldeko edo kontrakoa.
Gorrotoa da berez nire ideologia bakarra. Hortaz ez dut
legearekin inolako arazorik izan nahi. Nire benetako nortasuna ezkutatzeko
sareak ematen dizkidan baliabide guztiak erabiltzen ditut. Baina jakin badakit
nire muga non dagoen. Nik ez dut nahi poliziaren jomuga izatea, ez. Ez naiz astakirten
horietakoa. Izen eta abizenez haien gorrotoak argitaratzen dituztenak ez dira
benetako gorrotozaleak. Haien tiroak beti berdinen kontra daude zuzenduta eta
euren patua kausa baten martiriak izatea da. Horiek guztiak gorroto ditut baita
ere, jakina.
Nire jokaera zeharo ezberdina da. Gustuko dut, adibidez,
zenbait blogari zirikatzea. Oso erraza da tipo hauek samintzea. Haien ego
erraldoietan minduta sentitzen direnean zeharo haserre erantzuten didate eta
orduan badakit nire eskuetan daudela. Ergel halakoak. Nik, haien orrialde
ziztrinetan utzi duten informazio osoa daukat eskuragai eta haiek ez dakite nor
naizen ere. Ume moko bat jipoitzea ere zailagoa izango zen. Normalean eztabaida
(hobe “jipoia” esatea) era berean amaitzen da: blogariak duintasun plantak
hartzen ditu “anonimoekin ez dut
ika-mikarik izaten” edo antzerako zerbait idazten duen arte. Hau koitadua hau.
Hilabete pare baten bueltan hor izango nau berriro, bere ezjakintasuna agerian
uzteko prest.
Baina ez dizuet ukatuko. Nire zereginak on-line prentsan
eskuratzen ditu orgasmorik gozoenak. Kazetari kakatiek eta iritzi-emaile
koldarrek ez dute inongo paradarik izaten nire pozoia ekiditeko. Onar dezagun
behingoz. Gaur egun mila aldiz dibertigarriagoa da nire edena haien iruzkin
zekenak baino. Horixe bera da nire arrakastaren zergatia eta honela
segitzekotan paperezko egunkariek ez dute etorkizunik izango, irakurleak morbo
bila ibiltzen baitira. Egia esan ni naiz artikulu horiengatik ordainduta izan
beharko nukeena eta ez sasi-kazetari horiek, irakurle gehienek nik emandako
elikadura da benetan jateko irrikatzen dutena eta ez jatorrizko informazioa edo
iritzia.
Gorroto-gizartean bizi gara eta aiherkundeak interneten
aurkitu du esparru ezin hobea.
Etorkizunaren jabea naiz. Dudarik ez izan.
iruzkinik ez:
Argitaratu iruzkina